Interview met Medina Schuurman voor het blad 'Wendy'

Mijn Leermeester

‘In mijn hele leven zijn er leermeesters geweest: mensen die een boek hebben geschreven, die me iets lieten zien of die ik als coach, therapeut of medium bezocht. Maar in eerste instantie ben ik mijn eigen leermeester, want ik ben degene die zoekt. Ik sprokkel het allemaal bij elkaar. Er zijn nogal wat aanbieders in zelfontwikkeling, dus ik moest mijn intuïtie en onderscheidingsvermogen inzetten. Wie past bij mij? En wanneer is het tijd om weer verder te gaan?

    Een belangrijke leermeester die mijn blik op mezelf en het leven heeft uitgebreid is Joke Metselaar. Zij is een medium die de dingen vanuit een groter perspectief bekijkt. Wat heeft jouw ziel hier te doen? Die diepere laag in het tumult van het dagelijks leven raakt vaak uit het zicht; je hebt het overzicht niet meer. Joke verbaasde me door dingen te vertellen die ik al wist en bracht me daarnaast bij diepere inzichten. Ze kan van een afstand naar een situatie kijken, de personen die erbij betrokken zijn, de achtergronden ervan. Ik heb vaker mediums bezocht en bij sommigen was er, hoe zal ik het zeggen, ruis op de lijn. Zij heeft een zuivere afstemming op het hoogste niveau: het zielsniveau.

    Dat zielsperspectief had ik nodig, want ik vond het soms moeilijk om hier op aarde te zijn. Als jong meisje en puber voelde ik me vaak verloren. Ik doorzag mensen als ze iets anders voelden dan wat ze zeiden en hoe ze deden. In die tijd was er niemand die zei dat ik dan kennelijk dicht bij mijn gevoel zat. Mijn ouders waren hippies die verdwaalden in vrije liefde, de wereld willen veranderen. Ze lieten me, zonder zich daar bewust van te zijn, in dat gevoel van verwarring verdrinken. Ik dacht dat het aan mezelf lag. Dit was de wereld en ik sloot daar niet bij aan. Dus gooide ik het, zoals pubermeisjes plegen te doen, op mijn uiterlijk: ik voelde me dik en lelijk en ben heel weinig gaan eten. Nu ik bijna vijftig ben heb ik dat eetprobleem grotendeels achter me gelaten, maar als ik uit balans ben, kan ik nog steeds terugvallen op die oude overtuigingen.

    Joke werd me door een vriendin van Isa [Hoes, red.] aangeraden. Ik had me in de jaren ervoor al verdiept in spiritualiteit en was Reikimaster, engelenreader, bezig met Reconnection. Ik vloog weg omdat ik het leven te grofstoffelijk vond, maar mijn hart was gesloten omdat ik me was gaan pantseren. Ik hing als het ware boven het leven. In de spiritualiteit voelde ik me veilig, maar het was niet geïntegreerd in mijn leven. Het maakte me niet krachtig, maar ontstond vanuit een vluchtbehoefte.

    De geboorte van mijn kind, zes jaar geleden, deed me – boem – op aarde landen. Door al die moederliefde ging mijn hart open. In dezelfde periode ging ik naar Joke. Ik was er klaar voor. Zij is me in een aantal sessies, ook tijdens mijn scheiding, gaan coachen. Voor het boek Te lijf hebben Isa en ik haar geïnterviewd.

    Hoe Joke te werk gaat? Je zit tegenover haar en zij stemt zich met haar zesde zintuig af op jouw ziel. Ze leest je als het ware met haar ogen dicht. Ze kijkt ook naar wat je van generatie op generatie hebt meegekregen. De ketens. Ze gaat ervan uit dat wij mensen altijd geholpen worden om die ketens te doorbreken, als we maar willen. En ze zet de mogelijkheden om te leren uiteen. Aan jou de keus die te pakken of niet, ook al is het vaak niet zo leuk. Persoonlijke groei gaat vaak gepaard met groeipijnen.

    Joke heeft me geholpen om mezelf vanuit een vlucht naar het hogere naar het hier en nu te brengen, naar het leven zoals het is. We zijn hier om te ervaren. Het lukt me nu veel meer om open staan voor het leven en me hier veilig te voelen. Wat ze me heeft geleerd is om vanuit mijn hart, met enige afstand, naar situaties te kijken, de pijn van een ander te zien en het niet altijd persoonlijk te nemen. Ik ben zo dankbaar dat ze mij dat heeft uitgelegd, want anders had ik moeilijker kunnen omgaan met de tijd waarin we leven, het terrorisme, mijn scheiding, mijn eigen kronkels. De wereld is minder bedreigend voor me geworden. Ik voel meer levensvreugde. Ik wil het leven aangaan, helemaal. Voluit. Ik ben niet langer aan het strijden, maar meer aan het dansen met het leven. Nog steeds met vallen en opstaan maar de innerlijke oorlog is voorbij.’